Deze soort wordt zo’n 2 cm lang en is tamelijk variabel van kleur en tekening.

Ik heb deze prachtige dieren nu een half jaar en voor zover ik kon waarnemen stellen ze dezelfde eisen aan hun verzorging als Armadillidium vulgare.

Een deels droog en deels vochtig gedeelte in de bak voldoet blijkbaar. Een laag bladeren erin (die als sneeuw voor de zon verdwijnen), een schuilplaats (kurkeikschors), wat sepia o.i.d. voor de kalkvoorziening erbij en klaar is Kees. Deze soort doet het goed bij kamertemperatuur.

Ik heb niet het idee dat ze erg kieskeurig zijn v.w.b. hun voedsel; ook hierin lijken ze sterk op A. vulgare. “Alles” wat ik in de bak leg verdwijnt als sneeuw voor de zon.

De voortplanting geeft geen problemen. Zó zie je alleen volwassen dieren en je let even niet op en het “krioelt” er van de baby’s. Ook vergelijkbaar met Armadillidium vulgare dus.

Door hun variabel uiterlijk vind ik het een prachtige soort.

Herkomst

Er is een plaats in Italië die Vallombrosa heet. Deze stad ligt in een bosrijk, heuvelachtig/bergachtig gebied.

Dit gebied is waar Armadillidium vallombrosae voor het eerst gevonden/verzameld zijn, vermoed ik. Kan er niks concreets/gedetailleerds over vinden.

Mijn dieren zijn blijkbaar in de omgeving van de Marmore Falls bij Terni verzameld. Heb hier geen verdere informatie over gevonden.

In het artikel "Stuttgarter Arbeit 2003 van Schmallfuss" wordt het leefgebied beschreven als “Central Italy’. Daar kun je alle kanten mee op, dus dat geeft ook geen duidelijkheid over bijv. het biotoop e.d.

Ik vermoed dat deze dieren in veel verschillende biotopen voor zullen komen.

Kijk naar deze foto’s in Google en je krijgt een redelijk idee hoe het er daar uit ziet.

Ik wam ergens op het internet tegen dat de mannen van deze soort zwart zijn.

Ik heb werkelijk geen idee of dit klopt of niet.

In mijn groep zitten wel een aantal (bijna helemaal) zwarte exemplaren. Maar het merendeel van deze zwarte dieren heeft kleine, gelige vlekjes. Er zitten maar een paar, op het “blote oog”, volledig zwarte exemplaren tussen. En dat zou wel erg weinig zijn. Ruwe schatting zou zijn dat wellicht 1% van de dieren man zou zijn. Lijkt me onlogisch.

Bij de jonge dieren, laten we zeggen tot ca. 1 cm groot, zitten er ook geen echt zwarte exemplaren. Ik zag, bij het fotograferen van deze dieren, slechts enkele halfwas dieren die enigszins zwart waren (tussen minstens honderd dieren van dezelfde grootte).

Het kan natuurlijk zijn dat ze pas echt “zwart” worden wanneer ze volwassen zijn.