Deze morph van Porcellio scaber is ontwikkeld door de in Slovenië wonende Jaka Markelj van Isopodranch.eu.

De oorspronkelijke “maanstenen” zijn gevonden in Centraal Slovenië en hiermee is hij selectief gaan kweken. Met als resultaat een P. scaber die meestal een wit, enigszins of deels doorschijnend rugschild heeft, met soms wat zwarte/grijze vlekjes. Het zijn dus geen P. scaber ‘Dalmatian’. Deze hebben sowieso meer vlekken.

De verzorging van P. scaber ‘moonstone’ is niet anders dan die van de andere P. scaber variëteiten.

Dus alle tekst hieronder is dezelfde tekst als bij Porcellio scaber 'wildtype'. 
De hieronder staande foto's zijn allemaal foto's van Porcellio scaber 'moonstone'.

• Porcellio scaber, de Ruwe Pissebed, komt oorspronkelijk uit het vasteland van Europa, maar komt tegenwoordig vrijwel overal op de wereld voor.
  In Europa wordt deze soort vnl. aangetroffen in West- en Midden Europa, incl. Groot-Brittannië. Verder wordt hij op elk werelddeel wel her en der of massaal aangetroffen. Zo schijnt hij in Australië de meest voorkomende landpissebed te zijn.
  (voor mij is dit een bewijs dat deze soort zich aan allerlei omstandigheden weet aan te passen).
• De Ruwe pissebed behoort niet tot de grootste soorten. Wordt gewoonlijk zo’n 15 à 17 mm lang. Het is een relatief platte soort met een elliptische lichaamsbouw. De rug-segmenten zijn, zoals de Nederlandse naam al doet vermoeden, bezaaid met knobbeltjes waardoor het diertje ruw aanvoelt.
  Mannetjes zijn donker gekleurd (donkergrijs of zwart). Vrouwtjes kunnen ook donker gekleurd zijn, maar kunnen ook andere kleuren hebben. De genetische informatie die de kleur van het dier bepaald ligt op het geslachtschromosoom.
  Er zijn veel variëteiten bij deze soort. De meest bekende zijn “ghost”, “Dalmatian”, “orange”, “white” “koi” en “lava”.

P. scaber is een alleseter: dierlijke proteïnen, rottend hout en blad, schimmels, fruit, groenten, etc. Zie de voedselpagina 

Door hun aanpassingsvermogen zijn deze pissebedden behoorlijk tolerant v.w.b. de temperatuur en luchtvochtigheid. Ik houd ze op “kamertemperatuur” op zolder. Hier varieert de temperatuur het hele jaar door. In de winter 18 graden Celsius en in de zomer kan het oplopen tot wel 30 graden Celsius. Dit wordt allemaal zonder probleem verdragen.
Ik houd ze op mijn zelf samengestelde bodemsubstraat. Ik houd een derde deel van het substraat tamelijk droog. Aan de andere kant ligt een flinke pluk, altijd vochtig sphagnum. Zodoende is het middendeel, waar het kurkeikschors ligt, licht vochtig. Ik tref de dieren overal in de bak aan.
Op het substraat ligt een laag bladeren, enkele stukken kurkeikschors (hieronder houden ze zich overdag, ondersteboven hangend, op) en een stuk rot wit hout (in het substraat zit overigens ook een flinke hoeveelheid rot wit hout).